Έχοντας παρευρεθεί στη χθεσινή (06/1/2024) συναυλία του Φίλιππου Πλιάτσικα ως αφιέρωμα για τα 30 χρόνια πορείας του στα μουσικά δρώμενα ως τραγουδοποιός, θα ήθελα να καταθέσω εδώ την προσωπική μου άποψη γι' αυτό το γεγονός που εκτυλίχθηκε στο Christmas Theater στο Γαλάτσι.
Ανήκοντας κι εγώ στην γενιά που η εφηβεία μας εκφράστηκε κατά κόρον μέσω των ακουσμάτων των Πυξ Λαξ, η συγκεκριμένη συναυλία όπως ήταν αναμενόμενο με γέμισε νοσταλγία, αλλά το σημαντικό δεν είναι μόνο αυτό. Το σημαντικό είναι πως αυτός ο άνθρωπος μέσα από τα τραγούδια που έχει γράψει και έχει ερμηνεύσει είτε ο ίδιος, είτε οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του στην μπάντα αλλά και άλλοι καλλιτέχνες στους οποίους έδωσε μουσικές και στίχους, καταφέρνει αλλάζοντας να μένει ίδιος. Να προσαρμόζεται στις ουσιαστικές ανάγκες των καιρών αλλά να μην αλλοτριώνεται επ' ουδενί.
Αρκετά τραγούδια που ακούστηκαν στην χθεσινή βραδιά από την προσωπική του δισκογραφία - για κάποιους μερικά άγνωστα - και άλλα πιο δημοφιλή στο ευρύ κοινό, μου υπενθύμισαν πως στην προσπάθειά του να εκφραστεί αυτόνομα πέρα απ' όσα ήδη διαδραματίζονταν στα πλαίσια του συγκροτήματος με μεγάλη ανταπόκριση και επιτυχία τα πρότερα χρόνια, κατάφερε να διατηρήσει την αμεσότητα, την απλότητα και τον αυθορμητισμό των Πυξ Λαξ αλλά και ταυτόχρονα να παράγει συνεχώς κάτι διαφορετικό, επί της ουσίας σύγχρονο και όχι δήθεν ''εκσυγχρονισμένο'', ανεπιτήδευτο και ειλικρινές.
Η συνύπαρξη επί σκηνής με τον Φοίβο Δεληβοριά, την Νατάσα Μποφίλιου, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Μίλτο Πασχαλίδη, την ''απρόσμενη'' στα χαρτιά παρουσία του Μπάμπη Στόκα που όμως κατά βάθος περιμέναμε, αλλά και η εμφάνιση του MC Yinka, του Lobo και του ''Ζωγράφου'' σε νέα ιδιαίτερα όμορφα ακούσματα - συνετέλεσαν σε ένα γεμάτο καθαρότητα και αλήθεια αποτέλεσμα. Σε μια συνομιλία με όλους εμάς, για εμάς. Χωρίς ίσως και αν.
Από το ''Μόνο για κείνη μη μου λες'' που ακούγονταν σπανιότατα σε ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος στο παρελθόν - και εδώ ακούστηκε ως ντουέτο με την Νατάσα Μποφίλιου, μέχρι το ''Βροχερό Ταξί'' που ερμήνευσε με τον Φοίβο Δεληβοριά, ένα κομμάτι απ' τον ομώνυμο (και πρώτο κατά σειρά) προσωπικό δίσκο του Φίλιππου, αλλά και από το ''Άν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα'' παρέα με τον MC Yinka - τραγούδι που διατηρείται δυστυχώς ακέραια επίκαιρο στις ημέρες μας, μέχρι και την τρυφερή αφιέρωση στο Μάνο με ''Τα μπλούζ της άγριας νιότης'' που άλλωστε γράφτηκαν γι' αυτόν δυο δεκαετίες πριν, ερμηνεύοντάς τα μαζί στη σκηνή με τον δημιουργό τους, Μίλτο Πασχαλίδη.
Η συναυλία έκλεισε με την ''Πυξίδα'', ένα τραγούδι που κατ' εμέ πριν μια εικοσαετία σηματοδότησε με όμορφο τρόπο την ολοκλήρωση μιας εποχής και του συγκροτήματος όπως το ξέραμε και το ζήσαμε - καθώς πρόκειται για την τελευταία ερμηνευτική συνύπαρξη και των τριών πυλώνων των Πυξ Λαξ, αφού κάποια χρόνια αργότερα ο Μάνος έφυγε απ' τη ζωή. Το χθεσινό κλείσιμο αυτό λοιπόν, ήταν για μένα σαν ένα κάποιο ''deja vu'' που όμως στην πραγματικότητα δεν ήταν ''deja vu'', καθώς ήμουν παρών κι εγώ σε εκείνη τη συναυλία τον Σεπτέμβρη του 2004 που το τραγούδι αυτό παίχτηκε ζωντανά ως ένας απολογισμός, ένας επίλογος του καθενός ξεχωριστά μέσα στο συγκρότημα, αλλά την ίδια ώρα και όλων μαζί ταυτόχρονα. Και εκτός από τον Φίλιππο που τραγουδούσε χθες, τον Μπάμπη που ίσως ήταν κάπου πίσω στα παρασκήνια την ώρα εκείνη, στον χώρο βρισκόταν και ο Περικλής Μαθιέλλης στον φωτισμό όπως και τότε, είκοσι χρόνια πριν...''στα φώτα'', όπως τον εκφώνησε ο Φίλιππος κατά την παρουσίαση των συντελεστών και τότε, και τώρα.
Κλείνοντας, δεν ξέρω αν τελικά ''θ' ανθίσουμε πάλι'' όπως περιγράφει ο τίτλος του χθεσινού αφιερώματος ορμώμενος από το φρέσκο τραγούδι του Φίλιππου Πλιάτσικα με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, αν και θα το ήλπιζα. Φυσικά, και η άνθιση είναι μια έννοια υποκειμενική. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αληθινή επιτυχία που μπορεί να πραγματώνεται μέσω της παρέας - όπως ανέφερε κάποιες φορές χθες ο Φίλιππος - έστω ως μικρογραφία βρήκε πρόσφορο έδαφος σε αυτή τη βραδιά χάρη στη μουσική, στο λόγο και στην ευρύτερη αύρα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν. Άλλωστε, η πολύχρονη πορεία του Φίλιππου Πλιάτσικα στη μουσική είναι μια απτή απόδειξη ότι μέσα από τη σύμπραξη μπορούν να δημιουργηθούν πηγαία και διαχρονικά ''διαμάντια''.
Και τέλος, από μεριάς μου - ως ακροατής - ένα ευχαριστώ και ένα μπράβο στον Φίλιππο που κρατάει τη φλόγα ζωντανή χωρίς να καίγεται, χωρίς να αλλοιώνει το προφίλ του, έχοντας σεμνότητα και απλότητα όλα αυτά τα χρόνια στα οποία τα τραγούδια που έφτιαξε με την παρέα του έχουν ''κερδίσει'' το χρόνο - κυρίως όμως - διότι καλλιτεχνικά πορεύεται με την ίδια αλήθεια. ''Την αλήθεια να πω'', όπως άλλωστε ονομαζόταν ένα δικό του άλμπουμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου